Soul Blazing Near The Big Apple – The Trek

Arkadaşlar, sonunda 20/20 geldim! New Jersey / New York sınırını geçtim ve şu anda tam anlamıyla “deli blaze” deneyimini yaşıyorum. Hikaye güzel, izleyin!
Herkese merhaba! Dikkatli takip edenler bilir, Hot Springs’ten ayrıldığımdan beri yalnız yürüyorum. Tabii, insanlarla karşılaştım ama benimle aynı mesafeyi yapan başka hiçbir yürüyücüyle bir arada olmadım. Ta ki şimdiye kadar. Önümde olan iki yürüyücüye yetiştim ve bir şekilde uyumlu bir ekip oluşturduk, aynı barınaklarda son bulduk, bazı zamanlar birlikte yürüyerek, hatta sadece arkadaş olup takılarak geçirdik. Bu, sadece bir an önce “yalnız kurt” tarzında yürümekten, şimdi birlikte takılacak arkadaşlarımın olması ilginç bir değişimdi.
Deli Blaze hakkında ne düşünüyorsunuz? Yaklaşık bir ay önce her gece ramen ve ton balığı, her gün protein bar ve pop tarts yediğimi düşünün, şimdi her gün gerçek New York pizza ve sandviçler ve salatalar yiyorum. Harika! Deli blaze, yürürken gerçek yemeğin ne kadar büyük bir etkisi olduğunu hissetmenizi sağlar. Adeta nitro gazını açmak gibi.
Özellikle bir hotdog tezgahına denk geldim, bir lokmadan bir şeyler almak istedim. Tezgahın işletmecisi, bazı yürüyücülerle sohbet ediyordu ve ben görünce tezgaha girdi. “Ne alacaksın” diye sordu, menüye baktım ve “Bir tane hotdog alayım” dedim, cüzdanıma parmak attım ve banka kartımı çıkardım. Gördü ve “Nakit var mı?” dedi. Evet dedim, içime baktım ve yanımda sadece üç dolar nakit olduğunu gördüm. Hotdog beş dolar. Üzgün bir şekilde ayrılmak üzereyken, bana bedava bir hotdogu vereceğini söyledi. Ben kötü alışkanlıklardan kurtulmamı sağlayan bu adam, ciddi ve neredeyse manevi bir düşünceyle bana bir şeyler söyledi. Ürkek bir an sonra hemen geri adım attım ve bağırsaklarıma etkinin geldiğini hissettim.
Ee, ama işte güzel insanlarla tanıştım, sabah nasıl geçti?
Geçenlerde, 20 mil yürüyerek bir kasabaya varmayı planlamıştım, sonra orada akşam yemeği yemeyi ve 2 mil daha ileride bir barakaya gitmeyi düşünüyordum. Kasabaya vardım, yerlilere iyi restoranlar hakkında sordum ve birine gittim. Restorana yürüyürken kasaba halkı bana “nereden geldin?” “bugün ne kadar yürüdün?” gibi sorular sormaya başladı. Waynesboro PA’daki gibi, yerel halk yürüyücüleri seviyordu. Restorana vardım, akşam yemeğimi yedim, telefonumu şarj ettim, kalanları kutuya paketledim ve marketten atıştırmalıklar aldım. Dışarıda her şeyi paketlerken, bir bayan kızıyla benim nereden geldiğimi, tüm yolu yürüyüp yürümediğimi sordu ve çok kibardı. Başka bir harika yerel halk yürüyüşümde bana başarılar diledi.
Sonunda şirin bir hikaye, keyifli bir kaçış yaşadım. Bugüne kadar hayatım boyunca böyle bir serüven yaşamadım. Yürüyüşçülerle derin ve kişisel konuşmalar yaptım, New York şehrini ilk kez gördüm, akışa kapıldım ve sadece yaşadım. O kadar dolu bir gün geçirdim ki hiçbir yazı bu anılarımın önemini anlatamaz. Tam anlamıyla bir doğa yürüyüşçüsü olduğumu hissettim. 20/20 out!